स्कुल विदा भएदेखि नै छोराले फिल्म हेर्ने जिद्दि गर्न थालेको थियो । म भने शनिबार जाउँला भन्दै टारिरहेकी थिएँ । एउटा शनिबार त गैसकेको थियो । १२ वैशाखको शनिबार टार्न मसँग थप बहाना थिएन । विदामा घर बसेको छोरालाई मनोरञ्जनका लागि कहीं त लैजानै पर्थ्यो । छोराकै आग्रहमा ‘रेशम फिलिली’ हेर्ने निधो भयो ।

बिहानको खानापछि म, बहिनी मन्जु र बाबु सुन्धारा नजिकैको सिभिल मल गयौं । छोरो यसै उफ्रिरहेको थियो । उसको खुशीमा म पनि रमाइरहेकी थिएँ । १२ः१० बजेको शोका लागि टिकट किनेर मलको सातौं तलामा पुग्यौं । टिकट चेकिङ्ग हँुदै गर्दा फिल्म शुरु हुन अझै १०–१५ मिनट बाँकी थियो ।

कोही हलभित्र हाँस्दै थिए, कोही बाहिर टहलिंदै थिए । त्यहीबेला बाबुले बाथरुम जान्छु भन्यो । उसलाइ शौचालयकोे ढोकासम्म पुर्‍याएर बाहिर पर्खिरहेकी थिएँ, एक्कासी त्यो अग्लो घर हल्लिन थाल्यो । मान्छेहरुको कोलाहलसंगै भागाभाग शुरु भयो । झ्यालका शिशाहरु झर्याम झुरुम झरे ।

म चिच्याउदै ‘पुरुष’ लेखिएको शौचालयभित्र पस्न खोजें । ढोकामा ठेलमठेल थियो । त्यसबेला छोरा भन्दा अरु केही थिएन मेरो दिमागमा । बाबु ढोका नजिकै आइपुगेको रहेछ । उसको टाउकोमा सिसाका टुक्राले लागेछ । उसलाई अंगालोमा बेरेर भर्‍याङतिर कुदें ।

त्यतीञ्जेलसम्ममा भूकम्पको धक्का रोकिएछ । फुटेका शिशाहरु छिचोल्दै तल झरियो । हामी तल्लो तलामा पुग्दा चर्किएको भित्ता गर्लम्म ढल्यो । त्यसको एउटा छेउले मेरो खुट्टा छोयो । भुइँचालोको त्रास र छोराको चिन्ताका बीच मलाई दुखेको अनुभव भएन । सिभिलमलको भित्रिभाग पुरै क्षतिग्रस्त थियो ।

भुइमा आइपुग्दा पनि भागदौड मच्चिईरहेको थियो । कसैको खुट्टामा एउटामात्रै जुत्ता थियो, कसैका दुईवटै रित्तै । आमाबाबुहरु आफ्ना बालबच्चा खोजिरहेका थिए । जोडिहरु हात समातेर रुँदै दौडिरहेका ।

हामी पनि दौडदै मल अगाडि सैनिक मुख्यालयको चौरमा पुग्यौं । त्यहाँ पुगेपछि थाह पाएँ, बहिनी छुटिछन् । मोबाइलमा सम्पर्क हुनै सकेन । केही बेरमै त्यो चौर मान्छे नै मान्छेले भरियो । सबैको अनुहारमा सन्त्रास थिथो । ४० मिनेटपछि बहिनी भेटिइन् । हामी त्यही चौरमै एक अर्कालाई खोजिरहेका रहेछौं ।

हाम्रो होस कतिसम्म गुम थियो भने, छेउकै धरहरा लडेको पनि धेरै पछि मात्र थाह पायौं । त्यस लगत्तै भिडबाट कसैले भने, “वसन्तपुर पनि पूरै ध्वस्त भयो अरे ।”

त्यसपछि थाह हुन थाल्यो, भूकम्पले गरेको क्षतिको अनुमान । म आफैं पनि धरहरा चढ्ने विचारमा थिएँ । शनिबारको दिन छोरालाई लिएर धरहरा जाउँजस्तो पनि लागेकै हो, तर कसोकसो फिल्मतिर लागियो र बचियो । अब यसलाई चाँडै उठाएर चढ्ने हो ।

घर पुग्दासम्म हजारौं हताहति भएको समाचार बाक्लिसकेका थिए । कम्पन भइरहेकाले कोही घरभित्र पस्न सकिरहेका थिएनन् । हाम्रा घरबेटीले नजिकैको खाली जमिनमा त्रिपाल हालेर ‘घर जान सकिंदैन, यही आउनुस्’ भन्नुभयो । छोराले भन्यो, “फिलिलि हुन खोज्दा त्रिपाल पो ओढ्नु पर्‍यो ।”

प्रतिकृया दिनुहोस