गाउँमा कसरी दिन बिताइरहनुभएको छ ?
खेतीपाती, सामाजिक काम र सांगीतिक कार्यक्रमहरूमा व्यस्त छु । राम्रैसँग गीत–संगीत र जीविकोपार्जन भएको छ । २०४७ सालमा राजधानी भित्रिएर २०५३ मा सपरिवार गाउँ फर्किएँ । अल्बम पनि गाउँ गएरै निकालें । देश/विदेश पनि गाउँबाटै गरिरहेको छु ।

विकास निर्माणमा पनि लाग्नुभएको सुनिन्छ, चर्चालायक केही भएको छ ?
चर्चालायक भन्दा पनि घाँसी र भानुभक्तको कुरा जस्तै समाजमा केही सकारात्मक सन्देश दिन सकिन्छ कि भन्ने प्रयास भएको हो । गीत–संगीतलाई स्थानीय तहमा सडक, पुल जस्ता पूर्वाधार निर्माणमा सहायक बनाउन खोजेको छु । केही ग्रामीण सडक हाल सालै पूरा भएका छन्, केही निर्माणाधीन छन् । पत्रकार र शुभचिन्तकहरूले यस्तै कामको चर्चा चलाइदिएका हुन्, जसबाट राजधानीमा नरहे पनि गुमनाम हुनुपरेको छैन । मिडिया र श्रोताले मेरो खोजखबर गरिरहेकै छन् ।

तपाईंको विचारमा नेपाली गीत–संगीतको अवस्था कस्तो छ अहिले ?
सिर्जना र मिहिनेतको हिसाबले नराम्रो छैन, तर जीवन धान्ने आधार बनिसकेको छैन । गीत–संगीतमा लागेर जीवन गुजारा चलाउने संगीतकर्मी नगन्य छन् । अधिकांशले सोख र रहरले अल्बम निकालिरहेका छन् ।

पैसाको बलमा चर्चित हुने चलन पनि छ हैन ?
यसमा मेरो विमति छैन, तर नेपाली गीत–संगीतले अन्ततः राम्रै नतीजा दिने विश्वास छ ।

प्रस्तुतिः सचित राई

साप्ताहिक खबरपत्रिका हिमालबाट

प्रतिकृया दिनुहोस