भारतीय अभिनेत्री शहनाजको फिल्म ‘मै और मिस्टर राइट’ चाँडै रिलिज हुँदैछ ।

एमटिभीेकी चर्चित कार्यक्रम सञ्चालिका समेत रहेकी अभिनेत्री शहनाज ट्रेजरीवालाले प्रधानमन्त्री नरेन्द्र मोदी, अभिनेता अमिताभ बच्चन, क्रिकेटर सचिन तेन्दुलकरलगायतलाई खुला पत्र लेख्दै महिलामाथि यौन दुर्व्यवहार गर्ने र बलात्कार गर्नेविरुद्ध कडा कानून बनाई देशका महिलाहरुको सुरक्षा गर्न आग्रह गरेकी छन् ।

सोशल मिडियामा भाइरल भएको उनको पत्रले भारतभर निकै चर्चा पाएको छ ।

शहनाजको खुला पत्रको भावानुवाद

प्रिय नरेन्द्र मोदी, अमिताभ बच्चन, सचिन तेन्दुलकर, शाहरुख खान, सलमान खान, अमिर खान र अनिल अम्बानी
यो देशका सबैभन्दा शक्तिशाली र प्रभावशाली पुरुषहरु भएकाले यो पत्र विशेष रुपले तपाइँहरुलाई लेख्दैछु ।

मुम्बईको मध्यमबर्गीय परिवारमा हुर्के–बढेकी महिलाका हैसियतमा यो पत्र लेख्दैछु ।

मैले तपाइँहरुसँग सहयोगको विन्ती गर्दै यो पत्र लेख्दैछु ।

मेरा बुवा–आमालाई यो पत्र लेखाइ नराम्रो लाग्न सक्छ । म उहाँहरुसँग क्षमा माग्दै भन्छु, यो मेरो लज्जाको विषय होइन, लाज त उनीहरुलाई लाग्नु पर्छ ।

त्यसबेला म १३ वर्षकी थिएँ, आमासँग तरकारी बजारमा जाँदा एउटा पुरुषले मेरो शरीरमा नराम्रोसँग हात लगायो । पुरुषसँगको मेरो पहिलो नराम्रो अनुभव थियो त्याे । उसको अनुहार नदेखे पनि अहिलेसम्म त्यो छुवाई विर्सन सकेकी छैन ।

आमाले कटाइदिएको कपालको डिजाइन मन नपरेर रिसाएकी किशोरी म, उहाँकोे पछिपछि हिंडिरहेकी थिएँ । अहिले पनि झलझली सम्झन्छु, तोरीको फूल भएको मैले लगाएको त्योे फ्रक पनि मलाई मन परेको थिएन ।

पहिले त म स्तब्ध भएँ, बोल्नै सकिन, मेरा निर्दोष आँखाबाट आँसुका धारा बग्न थाले । बहुलाही भएँ र आमासँग कराएँ तर, त्यो पुरुष बजारमा कता बेपत्ता भयो कसैले भन्न सकेन । हजुरआमाको बाथरुममा गएर धेरै चोटी नुहाउँदा पनि नपखालिएको त्यो फोहरी स्पर्श म अहिले पनि अनुभव गर्छु ।

त्यसपछि बारम्बार त्यस्ता हातहरुले मलाई छोइरहे । आमाले मेरो कुरा बुझे पनि बुवा र काकाले मलाई भ्रम भएको ठान्नुभयो । मलाई लाग्छ उहाँहरुले मेरो पीडा बुझ्नै सक्नु भएन । तपाइँहरु बुझ्नुुहुन्छ ?

सेन्टजेभियर्स कलेजमा भर्ना हुँदा म १५ वर्षकी थिएँ । कलेज जाँदै गर्दा बस र ट्रेनमा मेरा शरीरका हरेक भाग त्यसैगरी पुरुषहरुबाट दुर्व्यवहारपूर्ण तरिकाले छोइए । म मात्रै होइन आफ्नै गाडी नहुने प्रत्येक भारतीय महिलाले यस्तै दुर्व्यवहार भोग्नु पर्छ ।

मेरो किशोरी मनले त्यसबेला सपना देख्थ्यो, मसँग ‘मसिन गन’ हुँदो हो त ती सबै पुरुषहरुलाई मारिदिन्थें । अहिले पनि बेला बेला त्यस्तो सपना देख्छु । एक बालिकाकालागि निकै भयंकर सपना । तपाइँहरुलाई त्यस्तो लाग्दैन ?

एफवाईजेसीमा मोडलिङका लागि पहिलो काम पाएपछि म कलेजबाट सिधै त्यसतर्फ जानुपर्थ्यो । घरबाटै राम्रो लुगा लगाएर निस्कनु मेरो वाध्यता थियो । मलाई राम्रो सम्झना छ, मेरो अडिसनका बेला मैले रातो टप र बीचबाट काटिएको लामो कालो स्कर्ट लगाएर गएकी थिएँ असजिलो मान्दै । उफ ! कस्तो निर्दयी थियो त्यो भोगाई, मानौं लुगाकै गल्ती जस्तो । त्यो लुगा मैले फेरि कहिल्यै लगाइन ।

मैले आफूलाई बचाउने उपाय आफैं सिकें, ब्याग जहिले पनि अगाडि झुण्ड्याउँथे र शरीरको अघिल्लो भाग सँधै कुप्र्याउँथे, प्रत्येक २० सेकेन्डमा मेरो छेउमा को छ भनेर वरीपरी हेर्थें । त्यसरी सार्वजनिक सवारी साधनमा यात्रा गर्दा ममाथि गलत नियतले हात लगाउनेलाई झापड पनि लगाएँ, प्रत्युत्तरमा धेरै पटक आफैंले पनि खाएँ । कहिलेकाहीं अरुले पनि सहयोग गर्थेे तर, धेरै कम ।

आमाले मलाई ती पुरुषहरुसँग झगडा नगर्न धेरै अनुनय गर्नुहुन्थ्यो । उनीहरुले मेरो अनुहारमा ‘एसीड’ हालिदेलान वा आक्रमण गर्लान भन्ने डरले । उहाँ अहिले पनि डराउनुहुन्छ र आजै उहाँले मलाई भोलीको भेटघाटका लागि ‘उबर’ को साहरा नलिन भन्नु भएको छ । (भारतका ठूला शहरमा ट्याक्सी भाडामा लिन सघाउने कम्पनी उबरले पठाएको ट्याक्सीमा चढेकी युवतीको बलात्कार भएपछि अहिले ‘उबर’ विवादमा परेको छ) ।

नर्क परोस । उबरमाथि प्रतिबन्ध लगाऊ ! सबै जवाफदेही हुनैपर्छ ।

मेरी बहिनी पहिलो पटक कलेज जाँदा हामी सबै उत्साहित थियौं । ऊ बसबाट गई र हिक्का छोड्दै फर्किई । बसको यात्राभर एउटा पुरुषले उसको टि–शर्टको बाहुलाबाट हात छिराएर असैह्य दुख दिएछ । विचरी त्यो बच्ची कसरी ठप्प भएकी थिई । यस्तो दुव्र्यवहारबारे राम्रोसँग बुझ्न सक्ने पनि भइसकेकी थिइन ऊ । म रिसले निलो भएकी थिएँ । माफ गर बैनी मैले यसो भनेकोमा । मसँग बोल्न नाछोड्नु । यो हाम्रो लज्जा होइन । लाज उनीहरुले मान्नु पर्छ ।

मेरी एकजना साथी कलेजबाट घर फर्कंदा ट्रेनको ‘लेडिज कम्पार्टमेन्ट’ मा बलत्कृत भई । सञ्चो नभएपछि ११ः१५ बजेको ब्रेक टाइममा घर फर्कंदै गरेकी उसमाथि बान्द्रा जाँदै गरेको सुपर फास्ट ट्रेनमा बलात्कार भयो । रगतपच्छे पारेर उसकै रिवनले आफूलाई पुछ्दै त्यो पुरुष ट्रेनबाट बाहिरिएको थियो । १६ वर्षीया मेरी साथीले त्यसबेला यो आफ्नै लज्जा ठनी र कसैलाई केही भनिन ।

तर यो तिम्रो लज्जा होइन, उनीहरुलाई पो लाज लाग्नु पर्ने हो ।

म शुटिंगका लागि हैदरावाद जाँदा एकपटक सँगै रहेकी मेरी आमामाथि साइकल चढेको एकजनाले दुर्व्यवहार गरेको थियो । मेरी प्रिय र आदरणीय आमा मलाई माफ गर्नुहोला । यो हाम्रो लज्जा होइन, लाज त उनीहरुलाई लाग्नु पर्छ ।

मैले तपाइँहरुलाई मेरो व्यक्तिगत कथा किन सुनाइरहेकी छु ?

पहिलो त सबै महिलाहरुले आवाज उठाउन सकुन भन्ने हो ।

आउनुहोस यसलाई हाम्रो नारा बनाऔं, ‘यो हाम्रो लज्जा होइन, लाज उनीहरुले मान्नुपर्छ ।’

को हुन ‘उनीहरु’ ?

‘उनीहरु’ हाम्रो देशका पुरुष हुन् ।

बलात्कारी र यौनदुर्व्यवहार गर्नेहरु मात्रै होइन, हाम्रा बाबु (माफ गर्नुहोला बुवा) र काका अनी दाजुभाई, फिल्म स्टार, क्रिकेटर र राजनीतिज्ञहरु– यो लज्जा तपाइँहरुको हो, हाम्रो होइन । बलात्कारी र यौनदुर्व्यवहार गर्नेहरुलाई कडा सजाय दिन र हामीहरुलाई सुरक्षा दिन नसकेकोमा तपाईहरुले लाज मान्नु पर्छ ।

हामी महिलाहरु किन त्रसित हुन पर्ने ? वर्षौंदेखि हामीहरुले यस्तो दुव्र्यवहार खेप्नु पर्दा पनि किन उनीहरुलाई कडा कार्वाही हुँदैन ? दिल्लीमा मात्रै होइन, देशै भरी ! हो बम्बई वा मुम्बई वा जेसुकै भन्नुस कहीं पनि हामी सुरक्षित छैनौं ।

मेरो सँधैभरको ठूलो डर, सानैदेखि अहिलेसम्मको डर के हो भने साँझको योग कक्षापछि होस वा साथीकहाँबाट फर्कंदा होस, घर फर्कंदा बलात्कृत हुन्छु कि भन्ने डर । अहिले पनि ‘मसिन गन’ को स्वैरकल्पनाले छोडेको छैन ।

गत ४ वर्षदेखि म आधा समय भारतमा र आधा समय न्यूयोर्कमा बस्छु । अमेरिकको हार्लेम, ब्रोंक्स र ब्रुकलिन जस्ता खतरनाक भनिने स्थानका गल्लीहरुमा छोटो स्कर्ट लगाएकी म राति ३ बजे पार्टीबाट फर्कंदा पनि मुम्बईको बान्द्रामा भन्दा सुरक्षित महशुस गर्छु । किन ??

हाम्रै राजधानी दिल्लीको कुरा गरौं, दुई दिन अघि म त्यहाँ गएकी थिए, ‘उबर बलात्कार’ का बेला । म इण्डिया गेटसम्म हिंडेरै जान चाहे पनि सकिन । किन ??

नमो, तपाइँले अमेरिका, जापान र अष्ट्रेलियामा दिएको भाषण जति नै राम्रो भए पनि त्यसको अर्थ के रहन्छ र, यदि देशकै राजधानीमै महिलाहरु दिउँसै असुरक्षित छन् भने ! यो लज्जा होइन र ? तपाइँलाई लाज लाग्नु पर्छ महोदय ।

हाम्रो पहिलो प्राथमिक मुद्दा नै यही हो, पहिले यसलाई सम्बोधन गर्नुहोस ।

यो लज्जा हो । र तपाइँको लज्जा हो । अहिले तपाइँ हामीप्रति जिम्मेवार हुनुहुन्छ ।

तपाइँ सबै भलादमीहरुसँग म हाम्रो कानूनमा सुधारका लागि आग्रह गरिरहेकी छु ।

तपाईहरु प्रभावशाली हुनुहुन्छ । म भन्छु, लज्जा उनीहरुको हो । यौन दुर्व्यवहार गर्ने, गलत मनसायले महिलाको शरीरमा हात लगाउनेहरुलाई कडा कार्वाही गर्नुहोस र बलात्कारीलाई मृत्युदण्ड दिनुहोस ।

मेरो अनुरोध बलात्कारीलाई मृत्युदण्ड दिनुपर्छ । कृपया छिटो गर्नुहोस !

यदि मृत्युदण्डको व्यवस्था तुरुन्तै सम्भव छैन भने कम्तिमा आजीवन कारावासको सजाय होस ।

उनीहरुलाई सँधैका लागि हामीबाट टाढा राख्नुहोस ।

दुईपटक बलात्कार गरिसकेको मानिस किन धरौटीमा रिहा हुन्छ र ड्राइभिङ लाइसेन्स पाउँछ ? हो उबरलाई पनि प्रतिबन्ध लगाउनु पर्छ । सबैलाई जवाफदेही बनाउनै पर्छ ।

म आफू जे गर्न पनि तयार छु, यद्दपी म उती ठूलो सेलब्रेटी होइन । तर, तपाइँ सचिन तेन्दुलकर, अमिताभ बच्चन, सलमान खान, शाहरुख खान, अमिर खान, अनिल अम्बानी महोदय, पुरुष भएर जाग्नु जरुरी छ (तपाइँहरु शक्तिशाली हुनुहुन्छ) ।

हाम्रो रक्षा गर्नुहोस !

‘सुपरस्टारहरु’ कृपया अडान लिनुहोस । तपाइँहरुको स्टारडम, पैसा र शक्तिको सदुपयोग गर्नुहोस र हाम्रो देशका महिलाको रक्षा गर्नुहोस । हाम्रो रक्षा गर्नुहोस ।

म तपाइँहरुलाई अनशन, विरोध, धर्ना वा केही त्यस्तो जस्ले गर्दा जनतामा सकारात्मक सन्देश जाओस, सरकार कानून परिवर्तनका लागि ब्युँझियोस र हामी माथि हात लगाउनेहरु तर्सिउन– त्यस्तो गर्न विन्ती गर्छु ।

बलात्कारीलाई मृत्यु दण्ड । धरौटी होइन, मृत्यु दण्ड !

कल्पना गरौं त, अमिताभ बच्चन महोदय, आमिर खान, सलमान खान, सचिन तेन्दुलकर, अनिल अम्बानी– यदि तपाइँहरु साझा मुद्दा उठाउँदै अनशन बस्नु भयो वा राष्ट्रपति भवनतर्फ जानु भयो भने कस्तो होला ? यदि तपाइँहरुले यो मुद्दालाई पहिलो प्राथिमकतामा राखेर काम गर्नुभयो भने कति धेरै परिवर्तन आउला ?!

हामी महिला भएकै कारण आफ्नै मातृभूमिमा कति असुरक्षित रहने ?!

हामी महिला भएकै कारण त्रसित र सँधैभरी सुरक्षा व्यवस्था मिलाएर हिंड्नु पर्ने ?

कठोर हुनुहोस, उदाहरणीय पुरुष बन्नुहोस, हामीलाई गलत मनसायले हात लगाउनेलाई त्रसित पार्नुहोस ।

हाम्रो सुरक्षा गर्नुंहोस, कृपया तपाइँको आमा, छोरी र बैनीलाई बचाउनुहोस ।

यो हाम्रो लज्जा होइन, तपाइँहरुको हो ।

तपाइँहरुले लाज मान्नु पर्छ ।

आफ्ना महिलालाई सुरक्षा नदिंदासम्म नसुत्नुहोस ।

श्रद्धाका साथ,
शहनाज ट्रेजरीवाला

प्रतिकृया दिनुहोस